Twintig jaar zette Patricia Loemij zich vanuit de gemeente in voor mensen met sociale problematiek. Totdat ze als gevolg van een incident met een agressieve cliënt ziek werd, en niet de steun kreeg die ze nodig had. Langzaam gleed ze af ineen donkere put. Ze weet uit ervaring hoe het voelt om in de bijstand terecht te komen, een huurschuld op te bouwen en op straat te staan. Maar Patricia vocht terug en krabbelde weer op.
‘Het is nu zo’n tien jaar geleden dat ik naar beneden kukelde. Na een geweldsincident op mijn werk ben ik niet goed opgevangen. Ik kwam in de ziektewet, werd depressief en belandde uiteindelijk in de bijstand. Het ging steeds slechter met me. De gemeente heeft me in de steek gelaten, zo voelt dat. Eerst door me niet te steunen, later door me vier maanden op een bijstandsuitkering te laten wachten. De schulden stapelden op en uiteindelijk raakte ik mijn huis kwijten stond ik op straat. Onwerkelijk hè? Van een prima baan en fijn huis naar een dakloos bestaan. Via de crisisdienst, het Centrum voor Dienstverlening (CVD) en hulp van familie ben ik heel langzaam weer opgekrabbeld. Het was een moeizame weg waarop ik ook mezelf ben tegengekomen. Er zat veel boosheid in me vanwege het onrecht dat me was aangedaan, en vanuit de frustratie om steeds van het kastje naar de muur gestuurd te worden.’
Rust ‘Maar ik wil niet in het verleden blijven hangen. Ik wil kansen creëren en opnieuw beginnen. Van onderaf aan. Sinds 2016 heb ik weer een woning voor mijzelf. Tweejaar daarvóór kwam ik heel toevallig in contact met iemand van de Voedseltuin inDelfshaven. Ik ben daar vrijwilligerswerk gaan doen en dat heeft me vooral rust gebracht: buiten zijn, handen in de aarde, samenwerken met andere mensen. Ik kan er mijn hoofd leegmaken en ik ben een groot fan van de principes van permacultuur die we in de Voedseltuin toepassen: goed zijn voor de aarde, goedzijn voor de mens en delen in overvloed. Zo verbouwen we bijvoorbeeld veelgroente en fruit voor mensen die bij de Voedselbank komen.’
Omhoog ‘De laatste tijd merk ik dat ik de Voedseltuin aan het ontgroeien ben. De tuin richt zich steeds meer op mensen met een Wmo-indicatie. Ik wil graag een nieuwe stap maken. Toch voelt dat nog dubbel. Een aantal jaar geleden heb ik een rechtszaak aangespannen tegen de gemeente. Mijn advocaat claimt letselschade. Zolang die zaak loopt, kan ik het verleden nog niet echt loslaten. Maar ik hoop dat het nu niet al te lang meer gaat duren. In de tussentijd ben ik bezig met een horeca-opleidingstraject bij de stichting Tafel van zeven. Dat is best pittig, maar ik hoop de opleiding binnenkort af te ronden. Het lijkt me leuk om te koken in een sociale setting, een verzorgingstehuis bijvoorbeeld. Dat horeca-papiertje geeft me eenbasis om weer stap voor stap omhoog te klimmen.’
Jurriën Hup (60) kent het klappen van de zweep. Hij kreeg schulden, verloorzijn baan, raakte in een vechtscheiding verwikkeld en kampte met flinkepsychische problemen. Met enige hulp, waaronder een schuldsaneringstraject,wist hij zich weer op te richten. Jurrien kan nu weer genieten van het leven enwerkt als budgetmaatje bij Samen 010. Een organisatie die kwetsbare menseneen handje helpt, totdat ze zichzelf weer kunnen redden. Zo werkt hij mee aaneen warmer Rotterdam.
‘Op mijn eenentwintigste verhuisde ik van Assen – waar mijn wieg stond – naarAlkmaar. Ik ging trouwen, kreeg drie kinderen en werkte dertien jaar lang voorKLM Catering Services. Ondanks het goede salaris dat we samen hadden,raakten we in de schulden. We kochten te veel spullen op afbetaling.Tegelijkertijd liep onze relatie op de klippen. Dat resulteerde in eenvechtscheiding waardoor ik mijn kinderen niet meer kon zien. De schulden ende moeizame relatie met mijn ex-vrouw, braken me psychisch op waardoorwerken niet meer ging en ik meerdere malen op het punt stond een einde aanmijn leven te maken. Gelukkig waren er op het juiste moment mensen in debuurt die me daarvan hebben weerhouden.
Schone lei Zo’n achttien jaar geleden kreeg ik een nieuwe vriendin en verhuisde ik voorhaar naar de Maasstad. Mijn schulden verhuisden mee, dat wel. Er was geenjuiste instantie voor iemand die meerdere problemen had, zoals ik. Ik had hetgeluk dat de betrokken medewerker van de GGZ mij aanmeldde bij deschuldsanering. Dat scheelde zoveel stress! De vaste lasten wordenautomatisch ingehouden en je krijgt leefgeld voor boodschappen. Vier jaarleefden mijn nieuwe vrouw en ik van zestig euro in de week. Ook met hulp vanmijn schoonfamilie en wat vrienden lukte het ons om na die tijd met eenschone lei te kunnen beginnen. Wat een verademing is dat! Ik geef nu nietmeer om materiële dingen. We geven om elkaar, dat vind ik veel belangrijker.Eens per jaar gaan we uit: asperges eten bij de Wensboom. En af en toe kan iknaar De Kuip. Daar kan ik echt naar uitkijken.
Mijn aanpak Omdat ik arbeidsongeschikt ben, werk ik nu twee dagen per week alsvrijwilliger bij Samen 010. Mensen met problemen melden zich dikwijls bij deVraagwijzer. Een aantal van hen wordt doorverwezen naar De Kredietbank enik mag ze dan begeleiden. Hoe ik dat aanpak? Ik ga naar de mensen thuis enhoor hun verhaal aan. Om goed te kunnen helpen moet je oog hebben voorhun persoonlijke situatie. Vervolgens gaan we de post verzamelen. Dat depapierwinkel op orde is, is een eerste vereiste. Maar dat doen we heelgeleidelijk. Post openen hoeft meestal niet direct, we weten toch wel wat er inde brief staat. De tweede keer leggen we de brieven op volgorde. Zo krijgenwe een overzicht van de schuld en de verschillende eisers. Vervolgens neem ikcontact op met de deurwaarders. Vaak zijn de boetes en de rente hoger dande schuld zelf. Ik overleg met de schuldeisers en kijk wat er te regelen valt.Omdat ik precies weet hoe het is om in de schulden te zitten, kan ik demensen goed helpen. Ik weet waarom ze de gordijnen dicht hebben enschrikken als de bel gaat. Maar als je eenmaal orde hebt in de chaos, dan valter echt al een loden last van je schouders. Ook nadat de orde lijkt te zijnhersteld, blijf ik betrokken. Het is belangrijk een oogje in het zeil te houden,want mensen moeten niet terugvallen in een oude gewoonte. En ook voorgoede raad op andere vlakken, ben ik er. Ik ben erg blij dat ik nu anderen kanhelpen. Dat geeft me zoveel voldoening.’
Tachtigduizend Rotterdammers leven onder de armoedegrens. Bovenop de dagelijkse zorgen ervaren zij druk van incassobedrijven die boetes opleggen en achter openstaande bedragen aangaan. Door het Keurmerk Warm Incasseren te behalen zegt Evides ja tegen het helpen van klanten met betalingsproblemen. Evides is het tweede grote Rotterdamse bedrijf dat op 11 november 2021 het Keurmerk in ontvangst mocht nemen.
‘Evides laat met het behalen van dit Keurmerk zien een eerlijk en humaan incassobeleid te voeren’, stelt Warm Rotterdam. ‘Dat is hard nodig. Zeker
gezien de toenemende urgentie om Rotterdammers met betalingsproblemen
van een passende oplossing te voorzien. Door de COVID-19 pandemie én als
gevolg van de reeds ingezette prijsstijgingen neemt het aantal
Rotterdammers in de financiële problemen alleen maar toe.’ Annemarie
Pronk – Teamleider Facturatie bij Evides – en haar team hebben op 11
november 2021 het certificaat uit handen van Patricia Loemij en Bea van
Raemdonck ontvangen. Twee ervaringsdeskundigen bij Warm Rotterdam. Zij
weten uit ervaring hoe het is om met schulden te leven en zijn betrokken
geweest bij de ontwikkeling van het Keurmerk Warm Incasseren.
Keurmerk Warm Incasseren
Het Keurmerk is er voor álle publieke en private organisaties in Rotterdam die incasso (laten) uitvoeren. Evides voldoet aan het Keurmerk Warm Incasseren, en
laat publiekelijk zien zich ervoor in te zetten om de schuldenlast
voor werknemers en klanten te verminderen. Ook als de situatie
uitzichtloos lijkt.
Niet alleen humaan, ook zakelijk verstandig
Warm
Incasseren is bewezen effectief en bespaart iedereen kosten. Bedrijven
tonen meer aandacht voor betalingsproblemen. Zij helpen werknemers en
klanten met betalingsregelingen. Zo worden huisuitzetting en, in het
geval van Evides, het afsluiten van water voorkomen. Uiteindelijk heeft
Warm Incasseren een grote maatschappelijke impact: de schuldenlast (in
Rotterdam) en de maatschappelijke kosten voor invordering nemen hierdoor
af. Die kosten bedragen nu al € 11 miljard per jaar. Werknemers en klanten met betalingsachterstanden kosten een bedrijf al snel circa € 13.000 per jaar.
Oproep
Met het Keurmerk Warm Incasseren lost Warm Rotterdam één van haar beloftes in: het aanpakken van oneerlijke en onverantwoordelijke incassopraktijken. Ervaringsdeskundigen van Warm Rotterdam roepen álle Rotterdamse bedrijven op het Keurmerk te behalen. Dat is goed voor Rotterdammers, het bedrijfsresultaat en het imago van de stad.
Warm Rotterdam organiseert in samenwerking met producent ZIN Documentaire een impact programma voor de film ‘Angels on Diamond Street’. De film wordt vertoond op verschillende plekken in Rotterdam, als een estafette wordt de film doorgegeven.
Angels on Diamond street is een documentaire (van filmmakers Petr Lom en Corinne van Egeraat) over een gaarkeuken in een Afro-Amerikaanse kerk in Noord-Philadelphia, het armste postcodegebied van de VS. De dagelijkse activiteiten van drie inspirerende vrouwen: Chefkok Mamie, voormalige Black Panther en vrijwilligster Barbara, en het hoofd van de kerk dominee Renee worden gevolgd. Zij vechten ieder op hun eigen manier voor de community en bekommeren zich om mensen uit de buurt die in armoede leven.
De aftrap was in Buitenplaats Brienenoord. Er ontstond een goed gesprek met professionals en ervaringsdeskundigen over de armoede in de stad. Zie hier een kort fotoverslag. Op 3 november vond de vertoning plaats in Buitenplaats Brienenoord. Zie hier een kort fotoverslag:
De komende maanden zal de film, als de coronamaatregelen het weer toelaten, op diverse plakken in de stad en daarbuiten te zien zijn. Wil je meepraten. Laat dit ons dan vooral weten! In verband met de corona maatregelen zijn een aantal vertoningen geannuleerd en doorgeschoven naar volgend jaar. Zodra er meer data bekend zijn zullen we dit op de website plaatsen.
Het zal een hoop mensen misschien niet eens zijn opgevallen, maar al sinds het begin van de coronacrisis zijn de prijzen in de supermarkten langzaam gestegen. De bijna negentigduizend Rotterdammers die op of onder de armoedegrens leven, merken die prijsstijging maar al te goed. De stichting Warm Rotterdam, die zich inzet om de situatie van deze mensen te verbeteren, roept Rotterdamse supermarkten daarom op om hun prijzen niet verder te laten stijgen.
Recente reacties